-
1 fala
fala [fala] f\fala powodziowa Flutwelle funosić się na \falach auf den Wellen getrieben werdenwysoka \fala hohe Welle2) ( skręt włosów)układać się w fale sich +akk wellen, sich +akk in Wellen legen\fala emigrantów Emigrantenwelle f\fala protestów Protestwelle f\fala upałów Hitzewelle ffale dźwiękowe Schallwellen fPlna \falach eteru durch den Äther7) ( po wybuchu)\fala uderzeniowa Stoßwelle f -
2 fala
fale średnie RADIO Mittelwellen f/pl;fala powodziowa Flutwelle f;fala czołowa MAR Bugwelle f;fala zimna METEO Kältewelle f;fala upałów Hitzewelle f;fala strajków Streikwelle f;fala uderzeniowa Stoßwelle f
См. также в других словарях:
fale eteru — {{/stl 13}}{{stl 7}} fale radiowe; radio {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
fale ultrakrótkie — {{/stl 13}}{{stl 7}} fale radiowe (elektromagnetyczne) o zakresie długości 1–10 m, wykorzystywane głównie w radiofonii i telewizji {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
radiowy — «związany z radiem (stacją nadawczą, odbiornikiem radiowym lub radiem instytucją); nadawany przez radio, przekazywany za pomocą fal elektromagnetycznych» Antena radiowa. Słuchawki radiowe. Sygnały radiowe. Audycja radiowa. Program radiowy.… … Słownik języka polskiego
fala — ż I, DCMs. falali; lm D. fal 1. «wał wodny, wzniesienie wody powstające wskutek ruchu cząstek wody w płaszczyźnie pionowej, wywołanego głównie przez działanie wiatru; bałwan; także: powierzchnia wody, nurt» Fala morska, sztormowa. Wysoka fala.… … Słownik języka polskiego
antena — ż IV, CMs. antenanie; lm D. antenaen 1. «urządzenie do wysyłania lub odbierania fal radiowych, którego działanie polega na zamianie drgań elektrycznych na fale elektromagnetyczne lub odwrotnie; stanowi część każdego nadajnika lub odbiornika»… … Słownik języka polskiego
elektromagnetyczny — fiz. «odnoszący się do elektromagnetyzmu; polegający na wywołaniu pól magnetycznych przez poruszające się ładunki elektryczne i pól elektrycznych przez zmienne pola magnetyczne» Promieniowanie elektromagnetyczne. ∆ Fale elektromagnetyczne… … Słownik języka polskiego
eter — m IV, D. u, Ms. etererze; lm M. y 1. chem. etery «związki organiczne, pochodne alkoholi, ciecze lotne, łatwopalne, stosowane w lecznictwie, przemyśle, do celów laboratoryjnych itp.» ∆ Eter etylowy a. pot. eter «ciecz bezbarwna, lotna o… … Słownik języka polskiego
kierunkowy — «wskazujący, wytyczający kierunek; zwrócony w jakimś kierunku» ∆ biol. Ruch kierunkowy «reakcja ruchowa roślin oraz niższych zwierząt (np. wirczyków, polipów, jamochłonów, liliowców) zachodząca pod wpływem bodźca zewnętrznego, np. u roślin zmiana … Słownik języka polskiego
odbić — dk Xa, odbićbiję, odbićbijesz, odbićbij, odbićbił, odbićbity odbijać ndk I, odbićam, odbićasz, odbićają, odbićaj, odbićał, odbićany 1. «spowodować zmianę kierunku biegu cząstek lub fal, stanowiąc dla nich nieprzenikliwą powierzchnię» Planety… … Słownik języka polskiego
radiotelefonia — ż I, DCMs. radiotelefonianii, blm «rodzaj telefonii, w której do przesyłania sygnałów telefonicznych wyzyskuje się fale radiowe» … Słownik języka polskiego
radiotelegrafia — ż I, DCMs. radiotelegrafiafii, blm rad. «telegrafia wykorzystująca fale radiowe do przesyłania sygnałów telegraficznych, przekazywania na odległość znaków pisma» … Słownik języka polskiego